Ik stond erbij… Over machteloosheid

De machteloosheid van de omgeving is niet te onderschatten. Je ziet het verdriet van de de personen die een dierbare verloren, maar je kunt werkelijk niks doen om het verlies en de pijn te verzachten. 

Machteloosheid… 

“Ik wil zoveel doen, maar ik weet niet wat”, “Er is geen manier om de pijn te verzachten, ik kan niks doen”.

Die machteloosheid, ik herken het en vanaf de zijlijn van het verlies, is dat een van de moeilijkste en zwaarste gevoelens waar je mee om moet gaan.

Je wilt je dierbare helpen, je wilt IETS doen maar je kunt niks. De machteloosheid kan zo ontzettend verlammend werken. Het is echt “ik stond erbij en keek ernaar”.

Wat kan wél?

Er is veel wat niet helpend is of voor jou als buitenstaander niet helpend voelt. Toch is blijven uitreiken, steeds opnieuw laten weten dat je er bent en dat je aan je dierbaren denkt, een van de dingen die je wel kunt doen.

Verwacht niet dat er direct een diepgaand gesprek over gevoelens, pijn, verlies en verdriet gevoerd gaat worden. Maar dát is ook niet nodig.

💛 Kook een pan soep, bereid een paar maaltijden voor in de diepvries en breng deze langs.
💛 Stuur af en toe eens een berichtje om te laten weten dat je aan je dierbaren denkt.💛 Blijf de naam van de overledene uitspreken, want dan zolang een naam genoemd wordt, wordt de persoon herdacht.
💛 Vraag wat je kunt doen, spreek uit dat je het ook niet goed weet. Soms komen er hele praktische zaken uit zo’n gesprek; een mand wasgoed opvouwen, eens de kinderen meenemen voor een middagje op stap, een strandwandeling in stilte maken.
💛 Blijf je hand en hart uitreiken; ook als je denkt dat je te veel bent, ook als je geen reacties krijgt.

Ook ik blijf leren in dit proces en blijf het moeilijk vinden om met de machteloosheid om te gaan.

Maar door ook bij mijn eigen gevoel te blijven, door mijn eigen verlies- en rouwervaringen af te toetsen ten aanzien van mijn dierbaren die een verlies dragen, durf ik uit te reiken, ook zonder antwoord. 

Liefs, 
Suzanne